Mijn kanten en ik

Soms vraag ik me af. Als iemand anders mij zou beschrijven, wat zou die persoon over mij zeggen?

Een ding is zeker, ze zullen bijna allemaal wat anders zeggen. En de meesten zullen nog gelijk hebben ook.

Want hoewel ik natuurlijk maar 1 persoon ben (logisch), heb ik ongelofelijk veel verschillende kanten. Die bij verschillende personen, op verschillende manieren tot uiting komen. Wat me niet minder mijzelf maakt. Maar des te meer. 

Bijvoorbeeld. 

Ik heb een moeder/gezins kant. Mijjn 3.5 jarige zoon is het middelpunt in mijn leven. Ik vul het grootste gedeelte van mijn dag met zinnen zoals: ''Nee Jayden, dat mag niet.''. ''Goed gedaan jongen, wat ben ik trots op jou!"."Ja liefje, ik ook heel veel van jou.''.
Ik doe boodschappen (Ja inderdaad, soms gewoon in mijn trainingsbroek en sneakers), ik kook, heb een haat/liefde verstands houding met mijn wasmachine. Ik laat onze labrador uit en maak gesprekjes met mijn mede buurt bewoners, en rijd rond in een Reanault Megane. Ja, een stationwagen. Typisch. 

Ik ben getrouwd en heb discussie's met manlief over wanneer nou de grijze bak naar buiten moet. Ook krijgt hij op zijn donder omdat hij na het plassen altijd de wc deur openlaat, en krijg ik op mijn donder omdat ik altijd vergeet mijn oplader uit het stopcontact te halen als mijn telefoon heb opgeladen. En als ik de PS3 niet correct afsluit als Jayden en ik een film hebben gekeken. Of de decoder vergeet uit te doen na het tv kijken. Mijn föhn in het stopcontact laat, of mijn makeup weer door heel het huis heb laten slingeren. Dat soort dingen. Erg huiselijk, erg burgelijk. 

Ik heb een rebelse kant. Ik weet het niet veel beter te benoemen. Ik word aangetrokken door heel veel dingen die in principe niet mogen. Ik heb een piercing, en tattoo ''verslaving/obsessie'' (ook dit weet ik niet beter te benoemen). Ik word gelukkig bij het geluid in een tattoo shop. Krijg een kick van piercings en ben daar dan ook bijzonder impulsief in. Niet altijd goed uitgepakt, maar dat hoort er bij. 

Ik maak met sommige vriendinnen in het openbaar schunnige grapjes en uitspraken. Heerlijk, vind ik het. Het interesseert me dan ook bar weinig dat er mensen mee luisteren. Luidkeels lachen over tieten en piemols. Geweldig. Ik ben open. Ik bespreek mijn seks leven tot in detail met mijn vriendinnen, en hoor het op mijn beurt weer tot in detail van hun aan. Ik vind dat dat moet kunnen. Tuurlijk is het iets heel persoonlijks, maar ik vind het gewoon leuk om het allemaal nog eens na te vertellen. Gewoon omdat het kan. 

Ik heb een onzekere kant. Ik tel regelmatig iedere put op mijn achterwerk, wat resulteert in hele rare houdingen en poses voor de spiegel. Mijn gewicht, dat getal is het grootste geheim wat ik bezit. Ik bescherm het met mijn leven. Mijn kleding maten worden getracht met dezelfde discretie verborgen te houden. Als ik me ongemakkelijk voel ga ik niet stil in een hoekje zitten. Dan ga ik domme dingen zeggen. Hoor ik ook maar 1 keer van mijn man dat hij mijn nieuwe rode broek niet zo goed vind staan, verdwijnt dat ding de prullenbak in om nooit meer gevonden te worden.

Een aantal dagen per maand heb ik een PMS (Pre Menstrual Syndrome) kant. Ik ben zo hormonaal als een hoogzwangere vrouw. Als er in deze dagen de, eerder genoemde, opmerking over bijvoorbeeld de broek of andere kledingkeuze, word gemaakt, dreig ik met een scheiding. Nadat ik hysterisch en kwaad heb gebruld dat hij maar op zoek moet naar een ander wijf, en dat hij een ongevoelige zak is, ga ik in een hoekje zitten huilen en roepen dat ik dik en fatsig ben en dat niemand van me houd. Hij dus ook niet, en dat ik het nu niet meer geloof als hij zegt dat ik een lekker ding ben, omdat hij het toch alleen maar zegt omdat ik boos ben geworden en om van mijn gejank af te zijn. Als hij dat vervolgens bevestigd begint de vechtpartij van voor af aan. Gelukkig heb ik een hele lieve man. Die het niet in zijn kop haalt om ook maar anders te reageren dan: "Schat, je ziet er fantastisch uit!'' als paradeer ik in een jute zak. Hij is geweldig!

En mijn neurotische kant mag ook absoluut niet vergeten worden. Ik heb last van dwangmatige neigingen. Ik krijg de bibbers als iemand mijn autostoel verzet of aan mijn radio zit. Dat is nog te overzien, maar als iemand het volume wilt regelen trek ik het niet meer. Het volume mag op 0,5,10,15,20,25,30 of 35 staan. En onder geen voorwaarde op een cijfer daar tussen. Vraag me geen uitleg, die heb ik niet. Het is gewoon zo. Als ik iets wil doen. Dan moet het gebeuren, kostte wat kost. Wil ik iemand zien. Dan ga ik daar naar toe. Ik kan me wezenloos storen als er iemand voor me rijd die zijn knipperlicht vergeet. Maar als ik het zelf doe is dat natuurlijk een ander verhaal. Ik kan slecht tegen kritiek als ik vind dat ik gelijk heb. Ik heb gelijk en zal kostte nog moeite sparen om dat ook te krijgen. 

Mijn karakter en persoonlijkheid is niet in 1 dag te beschrijven. Ik ben een apart meisje, maar dat is nou eenmaal zo. En al zijn heel erg veel mensen het daar niet mee eens en vinden die dat ik me anders moet gedragen, pech gehad. het is niet anders. Mijn gestoorde kant vind ik een van mijn leukste kanten. En de kant van mij die het niet kan boeien wat anderen daar van denken, vind ik alleen maar nog leuker =)