GROW UP

Ik ben niet iemand die vlug een oordeel over een ander klaar heeft. Ik vind dat onze imperfectie's ons helpen te maken wie we zijn. Iedereen maakt fouten. Iedereen doet domme dingen. En aangezien ik misschien wel meer stomme dingen doe dan het landelijk gemiddelde, zal ik de laatste zijn die oordeelt over fouten. 

Ik was op mijn 15e, net als zoveel pubers verschrikkelijk onzeker. Ontzettend op zoek naar bevestiging. Ik kreeg een vriendje, ik begon aan sex. En misschien heb ik het, door die onzekerheid om de verkeerde redenen gedaan, misschien wel met de verkeerde persoon, wist ik veel dat we na 2 jaar uit elkaar gingen en niet lang en gelukkig zouden eindigen. Maar ik was 15. Die dingen gebeuren tegenwoordig. Erg vervelend.

Ik raakte zwanger op mijn 19e. In die tijd een bewuste keuze. Ik had de naïeve gedachte dat bij de geboorte van mijn zoon, het allemaal wel goed zou komen. Wij woonden samen, hadden allebei een goede baan. Ik dacht, dat ook al zou ik niet de rest van mijn leven bij hem blijven, dat we samen toch goede ouders konden zijn. Helaas liep het allemaal een beetje anders. Binnen 5 maanden na de geboorte van mijn zoon, stond ik met kind al, buiten in de kou. Alles kwijt. Tsja. Dat had ook wel anders gekund denk ik. Tuurlijk is hij een klootzak. Maar had ik toen andere keuzes gemaakt, was het vast anders gelopen. Beetje jammer. Niets meer aan te doen.

Onzekerheid en pubertijd kunnen je domme dingen laten doen. Die dingen gebeuren. Daar zal je mij echt niet zomaar over horen. Maar inmiddels zijn we wat jaartjes verder. We worden volwassen. Tenminste.. dat is de bedoeling. Sommige meiden groeien hier blijkbaar niet over heen en gaan over de rug van anderen om hier mee om te kunnen gaan. En dat is het waar ik flink wat gal over kan spuwen. Want mij kun je niet kwader krijgen.

Ik denk dat ruim 95% van de meiden die ik ken, liever niet ontmaagd was door de persoon waar het mee gebeurde. En hoe vervelend ook, ik ken veel meiden die net als ik, liever een andere biologische vader voor hun kind(eren) hadden gehad. Om maar even een voorbeeld te noemen. 

Maar gelukkig word ik niet omringt door sukkels met het IQ van een stoeptegel. Mijn vriendinnen en ik hebben een track record van domme dingen doen, waar je naar van word. Maar geen van ze zal over de rug van een ander gaan om dat te verdoezelen. In tegenstelling tot anderen.

Ik snap dat het vervelend is dat we de tijd niet kunnen terug draaien. Maar kom op. We waren er zelf bij. Ik kan blijven janken over wat voor klootzakken mijn exen zijn, maar ik bleef toch. Ik heb het niet verdient om het huis door geslagen te worden. En ja, hij is een klootzak dat hij dat deed. Maar ik had na de eerste agressie aanval kunnen vertrekken. Ik koos ervoor om pas na ruim 2 jaar te vertrekken.

Ik heb veel gekke ex vrouwen gezien. Maar ik kwam er vandaag een tegen die naar mijn mening een stomp voor haar hoofd kan gebruiken.

Ik zou ook onzeker zijn als ik eruit zag als een baby chimpansee, dat neem ik je niet kwalijk. En om bevestiging te krijgen, of omdat je bang bent, doe je dingen die anders hadden gekund. Maar ik kan je wel vertellen, dat mensen jou niet mooier gaan vinden omdat jij iemand waar jij het mee hebt gedaan lelijk noemt.  Jij bent niet gezelliger omdat je iemand anders saai noemt.

Als jij van jezelf baalt omdat je een horken kop hebt, omdat je geen prater bent of welke reden dan ook die je onzeker maakt, kan dat. Tuurlijk. Maar waar zou de oplossing van dit probleem dan liggen? Bij jou, of bij die vent die ondanks je walgelijke hoofd en nog ergere persoonlijkheid toch nog over je heen wist te gaan. (Applaus voor hem, want geloof me, het moet een hele prestatie zijn geweest).

Hoe haal je het in je hoofd om op zo'n laffe manier uit te halen. Hoe durf je na al die jaren zo te praten over iemand, bij wie je zelf hebt gekozen om te zijn. Als het na de eerste keer al niet bevalt, dan doe je het toch niet nog een keer?! Niemand heeft jou gedwongen! Geen mens die dit verdient en hij al helemaal niet. En niet alleen ben je aan het uithalen naar iemand die dit op geen enkele voorwaarde heeft verdient, jij gaat verdorie nog over de rug van je eigen kinderen. Die horen dit soort dingen niet mee te krijgen op zo'n jonge leeftijd. Dus excuse me, als ik even naar een kotszak reik op het moment dat je roept dat je je kinderen wil beschermen. Zet je over jezelf heen, puberaal stripfiguur. Blijf niet de rest van je leven besteden met het niet los kunnen laten van je verleden. 

Ik vind mezelf absoluut niet zielig, maar neem maar eens een kijkje in het verhaal van mijn ex en denk dan nog eens na over hoe het ook met jou had kunnen aflopen. En als ik, na al die ellende mezelf bij elkaar kan rapen en kan toegeven dat ook ik heb bij gedragen aan de situatie, weet je dat het mogelijk is. Ik maakte een fout. Ik voelde de consequentie's en heb er wat mee gedaan.

In plaats van een in de steek gelaten, alleenstaande, werkloze, in elkaar geslagen, depressieve tiener moeder, ben ik nu een gelukkige vrouw. Ik heb mijn zoon, ben getrouwd met een geweldige man, wonen in een goed huis, leuke baan met leuke collega's, ongelofelijk sterke vriendschappen en de wereld die aan mijn voeten ligt. Dat is me echt niet komen aanwaaien omdat ik mijn ex afzeik met nietszeggende berichten. Of door moeilijke woorden het internet op te gooien in de hoop dat mensen je wel volwassen vinden.

Ik heb moeten accepteren dat je aan sommige dingen niets meer kan doen. Dus mijn energie gaat niet meer naar mijn kut jeugd, naar mijn afgrijselijke pubertijd of mijn walgelijke exen. Mijn energie gaat naar mijn geweldige gezin en mensen die het verdienen. Veel leuker. Veel effectiever.
Misschien moet jij maar eens echte ellende mee maken. Wellicht leer je je leven en de mensen erin meer te waarderen. 

Wat jij een ander aan, mag je terug verwachten

Mijn kanten en ik

Soms vraag ik me af. Als iemand anders mij zou beschrijven, wat zou die persoon over mij zeggen?

Een ding is zeker, ze zullen bijna allemaal wat anders zeggen. En de meesten zullen nog gelijk hebben ook.

Want hoewel ik natuurlijk maar 1 persoon ben (logisch), heb ik ongelofelijk veel verschillende kanten. Die bij verschillende personen, op verschillende manieren tot uiting komen. Wat me niet minder mijzelf maakt. Maar des te meer. 

Bijvoorbeeld. 

Ik heb een moeder/gezins kant. Mijjn 3.5 jarige zoon is het middelpunt in mijn leven. Ik vul het grootste gedeelte van mijn dag met zinnen zoals: ''Nee Jayden, dat mag niet.''. ''Goed gedaan jongen, wat ben ik trots op jou!"."Ja liefje, ik ook heel veel van jou.''.
Ik doe boodschappen (Ja inderdaad, soms gewoon in mijn trainingsbroek en sneakers), ik kook, heb een haat/liefde verstands houding met mijn wasmachine. Ik laat onze labrador uit en maak gesprekjes met mijn mede buurt bewoners, en rijd rond in een Reanault Megane. Ja, een stationwagen. Typisch. 

Ik ben getrouwd en heb discussie's met manlief over wanneer nou de grijze bak naar buiten moet. Ook krijgt hij op zijn donder omdat hij na het plassen altijd de wc deur openlaat, en krijg ik op mijn donder omdat ik altijd vergeet mijn oplader uit het stopcontact te halen als mijn telefoon heb opgeladen. En als ik de PS3 niet correct afsluit als Jayden en ik een film hebben gekeken. Of de decoder vergeet uit te doen na het tv kijken. Mijn föhn in het stopcontact laat, of mijn makeup weer door heel het huis heb laten slingeren. Dat soort dingen. Erg huiselijk, erg burgelijk. 

Ik heb een rebelse kant. Ik weet het niet veel beter te benoemen. Ik word aangetrokken door heel veel dingen die in principe niet mogen. Ik heb een piercing, en tattoo ''verslaving/obsessie'' (ook dit weet ik niet beter te benoemen). Ik word gelukkig bij het geluid in een tattoo shop. Krijg een kick van piercings en ben daar dan ook bijzonder impulsief in. Niet altijd goed uitgepakt, maar dat hoort er bij. 

Ik maak met sommige vriendinnen in het openbaar schunnige grapjes en uitspraken. Heerlijk, vind ik het. Het interesseert me dan ook bar weinig dat er mensen mee luisteren. Luidkeels lachen over tieten en piemols. Geweldig. Ik ben open. Ik bespreek mijn seks leven tot in detail met mijn vriendinnen, en hoor het op mijn beurt weer tot in detail van hun aan. Ik vind dat dat moet kunnen. Tuurlijk is het iets heel persoonlijks, maar ik vind het gewoon leuk om het allemaal nog eens na te vertellen. Gewoon omdat het kan. 

Ik heb een onzekere kant. Ik tel regelmatig iedere put op mijn achterwerk, wat resulteert in hele rare houdingen en poses voor de spiegel. Mijn gewicht, dat getal is het grootste geheim wat ik bezit. Ik bescherm het met mijn leven. Mijn kleding maten worden getracht met dezelfde discretie verborgen te houden. Als ik me ongemakkelijk voel ga ik niet stil in een hoekje zitten. Dan ga ik domme dingen zeggen. Hoor ik ook maar 1 keer van mijn man dat hij mijn nieuwe rode broek niet zo goed vind staan, verdwijnt dat ding de prullenbak in om nooit meer gevonden te worden.

Een aantal dagen per maand heb ik een PMS (Pre Menstrual Syndrome) kant. Ik ben zo hormonaal als een hoogzwangere vrouw. Als er in deze dagen de, eerder genoemde, opmerking over bijvoorbeeld de broek of andere kledingkeuze, word gemaakt, dreig ik met een scheiding. Nadat ik hysterisch en kwaad heb gebruld dat hij maar op zoek moet naar een ander wijf, en dat hij een ongevoelige zak is, ga ik in een hoekje zitten huilen en roepen dat ik dik en fatsig ben en dat niemand van me houd. Hij dus ook niet, en dat ik het nu niet meer geloof als hij zegt dat ik een lekker ding ben, omdat hij het toch alleen maar zegt omdat ik boos ben geworden en om van mijn gejank af te zijn. Als hij dat vervolgens bevestigd begint de vechtpartij van voor af aan. Gelukkig heb ik een hele lieve man. Die het niet in zijn kop haalt om ook maar anders te reageren dan: "Schat, je ziet er fantastisch uit!'' als paradeer ik in een jute zak. Hij is geweldig!

En mijn neurotische kant mag ook absoluut niet vergeten worden. Ik heb last van dwangmatige neigingen. Ik krijg de bibbers als iemand mijn autostoel verzet of aan mijn radio zit. Dat is nog te overzien, maar als iemand het volume wilt regelen trek ik het niet meer. Het volume mag op 0,5,10,15,20,25,30 of 35 staan. En onder geen voorwaarde op een cijfer daar tussen. Vraag me geen uitleg, die heb ik niet. Het is gewoon zo. Als ik iets wil doen. Dan moet het gebeuren, kostte wat kost. Wil ik iemand zien. Dan ga ik daar naar toe. Ik kan me wezenloos storen als er iemand voor me rijd die zijn knipperlicht vergeet. Maar als ik het zelf doe is dat natuurlijk een ander verhaal. Ik kan slecht tegen kritiek als ik vind dat ik gelijk heb. Ik heb gelijk en zal kostte nog moeite sparen om dat ook te krijgen. 

Mijn karakter en persoonlijkheid is niet in 1 dag te beschrijven. Ik ben een apart meisje, maar dat is nou eenmaal zo. En al zijn heel erg veel mensen het daar niet mee eens en vinden die dat ik me anders moet gedragen, pech gehad. het is niet anders. Mijn gestoorde kant vind ik een van mijn leukste kanten. En de kant van mij die het niet kan boeien wat anderen daar van denken, vind ik alleen maar nog leuker =)

Bedankt!

18 april 2012 was het dan eindelijk zover. De dag dat ik mevrouw Schep werd.

De dag dat ik mezelf zijn vrouw mocht noemen. De dag, dat wij een officieel gezin werden.

We zijn nu bijna 3 weken verder. Tijd gaat snel.
Ja er zijn ook wat dingen anders gegaan dan gepland. Een aantal geliefden, van mijn kant voornamelijk, hebben het om diverse redenen niet gered om aanwezig te zijn. Met of zonder goede reden. Ze werden gemist. Dat is iets wat zeker is.

De lucht was grauw, ik had ruzie met mijn nep wimpers en er stak iets uit mijn jurk wat er voor zorgde dat ik een rode vlek boven mijn borst kreeg van irritatie. Daarbij heeft de trouw ambtenaar behoorlijk wat fouten gemaakt in haar speech. De namen van mijn getuige, mijn hond en zelfs die van mij werden bijvoorbeeld verkeerd uitgesproken.

Maar niets van dit alles heeft mijn dag verpest. In tegendeel. Ik heb ongelofelijk genoten van deze dag. Er was namelijk zo ongelofelijk veel WEL goed aan deze dag!

Ik had namelijk een fantastische ceremonie meester. Minco. Zij was daarnaast ook nog eens onze getuige en is al jaren mijn beste vriendin. Zij heeft mij geholpen om dit ook echt onze dag te maken. Echt waar, ze heeft het niet makkelijk gehad, maar ze heeft het FANTASTISCH gedaan.

Ze werd bijgestaan door Fransina. Mijn andere lieve vriendin die op de valreep toch nog mijn bruidsmeisje wilde zijn. Ook deze schat heeft absoluut bij gedragen om deze dag te maken zoals en aandacht hebben ze gestoken om mij om te toveren in een prinsesje. En als ik alle reacties mag geloven. Is dat ze absoluut gelukt.

Nog een gezin die ik absoluut niet wil vergeten te noemen, is het gezin Scheffers. hij was.

Nog 2 onmisbare personen waren voor mij, vriendin nummer 3: Masja, die werd vergezeld door haar lieve moeder. Deze 2 dames zijn verantwoordelijk geweest voor mijn haar en makeup. Alle tijd Zij hebben de versiering van de zaal en de bedieing op zich genomen. Ik heb me nergens zorgen over hoeven maken. Ze hebben de zaal geweldig ingericht en al onze gasten werden ongelofelijk vriendelijk verzorgd. En natuurlijk hebben ze mijn glas de hele avond voorzien van bubbels, wat mij uitermate gelukkig maakte. 

Natuurlijk zijn er nog veel meer mensen die geholpen hebben. Bijvoorbeeld Jeffrey en Daisy die voor ons de trouw auto hebben geregeld, de geweldige cateraar (HERMAN CHIPS, rotterdam) die niet alleen ongelofelijk aardig is maar ook heerlijk heeft gekookt en zelfs voor Adrie, die toch nog rijst heeft gestrooid ook al mocht dat niet en ga zo maar door. Ik kan niet iedereen bij naam opnoemen, maar ik wil natuurlijk ook niemand buitensluiten. 

Wij zijn iedereen dankbaar die zijn steentje heeft bijgedragen, en dankbaar voor iedereen die deze dag met ons wilde vieren. 

Ik kijk met een lach terug naar onze trouwdag. Ik heb er in ieder geval ongelofelijk van genoten. 

Dus iedereen.. Bedankt! Uit de grond van mijn hart, Bedankt. 

Bedrog?!

Ik prijs mezelf zeer gelukkig. Over precies 2 maanden en 1 dag stap ik in het spreekwoordelijke huwelijksbootje met de man van mijn dromen.

Het is een echte vent. Laat zijn schoenen overal in huis rondslingeren, gooit zijn was niet in de wasmand, maar ernaast, ruimt zijn bord niet op na het eten, kijkt een mooiere versie van het andere geslacht graag na, is zo romantisch als een vaatwas tablet en is gedoemd om al onze toekomstige trouwdagen glashard te vergeten. Maar aangezien ik al de bovengenoemde eigenschappen OOK bezit (zo niet, dan erger) en hij mij ondanks dat alles gewoon in mn waarde laat, accepteer ik het zo vaak mogelijk.

Ik heb een leuke relatie. Lachen en huilen kan ik met hem. Hij is een van de belangrijkste redenen dat ons gezin gelukkig is.

En toch, sta ik op het punt een poging te doen tot bedrog. Waar heeft hij het toch aan verdient.
Mijn aanstaande werkt 5 dagen in de week keihard. Iedere morgen vertrekt hij om 07:00uur 's morgens om pas met etenstijd 's avonds terug te keren. Hij werkt terwijl ik thuis bij onze zoon en pup mag zorgen. En toch ga ik het doen.

Ik ga mijn vent een vegetarische maaltijd voorschotelen.
Ja echt. Ik ga het gewoon doen. Vanavond staat er Vegetarische Falafel op het menu. Dapper van mij he?
Oke, zo dapper ben ik niet aangezien ik als plan B, 2 braadworsten heb klaarliggen, voor het geval hij erachter komt dat het niet van vlees gemaakt is en puur uit principe naar de McDonalds vertrekt......

Dus voor de mannen onder ons, ik ontneem mijn spare-rib-liefhebber echt niet van zijn mannelijkheid. Ik probeer gewoon iets nieuws. Daar heb ik alle recht toe! Nee, ik ben een rebel! Ik ben niet bang!
Maar ik ga het hem lekker toch pas vertellen als hij het gegeten heeft.............

De hel van het shoppen met een peuter

Winkelen. Hier worden de meeste mensen erg vrolijk van. Kleding, spulletjes voor in huis, speelgoed noem maar op. Ik kan er wel vrolijk van worden in ieder geval. Ook gezellig met mijn zoontje winkeltjes af en samen wat eten en drinken.

Of tenmiste, dat was zo. Tegenwoordig vind ik er niets aan om met mijn, pas net aan zindelijke, peuterpuber de stad in te duiken.
Maar dat heeft niets met hem te maken. Integendeel.

Vorige week had ik nog een souvenir nodig voor mijn zus uit Duitsland. Dus ik dacht, gezellig met Jayden de stad in. Lekker vroeg, dan gaan we samen lekker bij de bakker zitten met een croissantje en wat drinken.
Zo gezegd, zo gedaan. Het begon super. Jayden was net als ik goed gemutst en wilde perse 2 ham-kaas croissantjes. We hebben grapjes gemaakt, gelachen en hebben het heel gezellig gehad. appelsapje erbij en toen was het tijd om de stad in te gaan. Winkelen! Tot:......
"Mama, ik moet even plassen...''

Dat is in principe een fantastisch iets. Jayden plast niet in zijn broek en geeft aan dat hij even naar de WC moet. Dus ik, de tevreden moeder die ik ben, vraag trots aan de kassière (VAN DE BAKKER BART, KLEIWEG 67 IN GOUDA!!)  of mijn zoon gebruik kon maken van het toilet.  
En het antwoord was: "Nee, wij hebben geen toilet''
PARDON?!
Toen ik me hardop afvroeg wat ze dan zelf deed als ze moest plassen, kreeg ik als antwoord dat er wel een toilet is, maar geen klanten toilet. Ik probeerde beleefd te blijven, en haar te overtuigen om een uitzondering te maken ondanks mijn verbazing. Want er zijn tafeltjes waar je kan zitten, er word drinken verkocht wat je aan die tafeltjes kan nuttigen, maar geen toilet?

 Jayden is net 3. Niet alleen kan hij zijn plas niet lang ophouden. Hij heeft korte beentjes, en het duurt dus nog langer om een andere plek te bereiken waar hij WEL mag plassen.
Ze zei het te begrijpen, maar ze mocht geen uitzonderingen maken. Er waren ovens achter en hij zou niet verzekerd zijn als hij zich zou branden.

Ok. ik had geen tijd om te discussieren. Ik stond met mijn zoon naast me die moest plassen dus die doos mocht van mij apart door de grond heen, ik moest een toilet vinden voor Jayden en snel. De ''Bakker-bart-doos'' vertelde me dat het dichtstbijzijnde toilet bij de HEMA was. Iets verderop in die straat. Gelukkig had Jayden zijn croissantjes zo goed als op dus we hebben onze spullen gepakt, en zijn naar de HEMA gerent. Gelukkig kon Jayden het ophouden! Dus na zijn plasje dachten we lekker verder te winkelen.
Next stop: BLOKKER (ook te vinden op de KLEIWEG 24, GOUDA). En toen:

"Mama, ik moet poepen..'' Oke, daar gaan we weer. ''Mevrouw, mijn zoontje moet nodig, mag hij even bij jullie naar de wc?'' Dat moest het meisje nog even navragen. Maar zelfs toen ze aangaf hoe klein mijn ventje was was de andere mevrouw onverbiddelijk. ''Nee mevrouw, wij hebben geen klanten toilet, gaat u maar even naar de HEMA.''
Nu was ik het punt van irritatie voorbij. Jayden is 3 jaar oud. Als ze dat tegen mij zouden zeggen begrijp ik dat. Maar een klein jochie van amper 3 jaar oud, waarom mag hij niet gewoon even naar de wc?! Het is dat ik dat Jayden niet aan wil doen, maar ik had het zijn goed recht gevonden als hij het daar gewoon op de grond liet lopen. Ik kan me niet voorstellen hoe ik zo'n klein kind wat net aan zindelijk is zou moeten weigeren om gebruik te mogen maken van de wc.

Ik vind het schandalig. Niet alleen kinderen maar ook bejaarden die het niet lang kunnen houden worden geweigerd. Waar gaan we toch heen met z'n allen. Dit is toch niet menselijk meer?
Ik vind dat dit bij mensen onder de aandacht moet komen. Want het gebeurt vaak. Veel te vaak.
Gelukkig kunnen we met z'n allen wel rekenen op de goed service van de HEMA. Die mensen begrijpen tenminste dat het een stuk prettiger winkelen is als je kind af en toe even mag plassen..

De pedagogisch onverantwoorde knuffel

Mijn zoon van 3 kan niet slapen. Tranen met tuiten huilt hij. Hij is verdrietig.
In feite heeft hij geen reden om te huilen. Wij hebben vandaag alvast mijn 23ste verjaardag gevierd wat betekend: Nootjes, chipies, visite, spelen, taart en gezelligheid. Nou, misschien is het naar bed gaan achteraf gezien toch wel even een droevige gebeurtenis. Maar zijn uitleg van al dit verdriet:

"Mama, ik ben zo verdrietig want ik moet plassen''
"Mama, ik ben verdrietig want ik moet mijn neus snuiten''

''Mama, ik ben verdriehieeetihhhiggggg want mijn horloge moet nog af''
''Mama, ik ben echt heel verdrietig want mijn deken ligt niet goed''
Etc. Na geplast, gesnoten ont-klokt en ingestopt te zijn was het verdriet echt nog niet voorbij. Vreemd he?

Dit zijn van die momenten dat het niet uitmaakt wat je allemaal voor hem doet (licht aan of uit, alle 3 de beren aanwezig, slokje water), eigenlijk is er maar 1 ding wat hij wilt. Dat je vooral niet weg gaat.
Natuurlijk is het de bedoeling dat je duidelijk maakt dat het toch echt tijd is om te gaan slapen. Want het is natuurlijk al heel erg laat! Het laatste wat we willen is dat dit leid naar uren lange tirades iedere avond. Lekker bij hem gaan liggen moet je dus eigenlijk helemaal niet doen.

Ik geloof hier niet helemaal in. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat dit iedere avond gebeurt, maar er zijn 

avonden waarop ik vind dat we gewoon lekker een uitzondering mogen maken. Vandaag is het zo'n dag, vind ik.
Er was niets liever wat ik deed dan mijn kleine mensje in mijn armen houden en gewoon lekker knuffelen. Dus dat is precies wat ik deed. En daar zat ik dan. Met mijn ventje in mijn armen. Nog hevig na snikkend  na al dat verdriet, maar weer rustig. Ja, daar klopt mijn moeder hartje voor.
Hoe vreemd is dat. Hij is gewoon rustig en tevreden, alleen omdat ik er ben.

Ik vraag me wel 10 keer op een dag af of ik een goede moeder ben. Of goed genoeg op zijn minst. Maar deze momenten nemen al die onzekerheden in een klap weg. Want hij is gelukkig bij mij. Er is niemand anders op de wereld bij wie hij voor het slapen gaan nog even mee wilt knuffelen. Ik word er helemaal week van.. zucht.. Blijkbaar doe ik dan toch iets goed.

Dit is een van de mooiste momenten van mijn dag. Elke dag. Samen de dag doornemen met mijn 3 jarige zoon terwijl hij me heel stevig vasthoud. Knuffels krijg ik en kusjes. Een dikke kus, een voorzichtige kus en een klein kusje. Hij verteld me hoeveel hij van me houd en dat hij me lief vind.

Op deze momenten voel je waar je het allemaal voor doet. Onvoorwaardelijke liefde heb ik voor Jayden. Dus ook al hoort het niet, ik geef hem met alle liefde die (in mijn ogen wel) verantwoorde knuffel. In de hoop dat hij ook maar een klein beetje kan voelen, van wat ik op dat moment ook voel. En dat vind ik absoluut niet onverantwoord.

Mijn haat/liefde verhouding

Ik zal maar gelijk even met de deur in huis vallen. Ik heb een hele intense, maar extreem frustrerende haat liefde verhouding met: spijkerbroeken. 

Een beetje kledingkast heeft een spijkerbroek achter zijn deuren liggen. De ''jeans'' zijn al decennia onmisbaar voor elke vrouw. Zo heb ook ik al van kinds af aan spijkerbroeken in de kast. Ik heb nooit echt van rokken gehouden en een pantalon is leuk op zijn tijd maar er is niets liever wat ik in het dagelijks leven heb gedragen dan een ouderwetse spijkerbroek. 

 Ik ben geen mode guru of super stylist. Dat ik vorig jaar een aantal maanden in een kleding winkel heb gewerkt heeft weinig te maken met mijn gevoel voor mode denk ik. Als iemand me vraagt wat mijn maat is is mijn eerste reactie altijd: "uuhhh..'' ik kan er niets aan doen. Het is gewoon niet aan mij besteed denk ik.
Maar zelfs ik kon zonder stylist mezelf stoer, sexy of gewoon neutraal voelen, als ik maar een goede spijkerbroek om mijn kont had

Ik kon echt heel erg blij worden van een mooie spijkerbroek.

Maar ook heb ik gevloekt op de ouderwetse spijkerbroek. Ik heb nooit standaard maten gehad. Nee maatje 34, 36 of 38 voldeed gewoon niet. Want ook al was ik in mijn pubertijd broodje mager, ik heb al sinds ik me kan heugen een achterwerk. Een aanwezig achterwerk. Ik zal nooit vergeten dat de concierge van de middelbare school luidkeels brulde dat heel Ethiopië een maand te eten had met een kwart van mijn bil. Wat betekend dat als ik de broek eindelijk over mijn achterwerk gemanoeuvreerd kreeg, zat hij dus erg vaak LOS om de taille. Een broek vinden die past.. pff hel was het. Hel.
Een spijkerbroek zit lekker, als hij goed past dan. Maar ik denk dat iedereen het moment aan het eind van de dag kent, waar we blij zijn dat dat ding eindelijk uit kan.Of het moment dat we hem net uit de was halen. Hebben we niet allemaal met de rug op het bed gelegen, adem diep ingehouden, te rukken aan die verrekte knoop? Terwijl diezelfde broek na een dag lopen nog net niet van je reet schuift? 

Hoe dan ook. Ik kan nog zo gefrustreerd raken van een spijkerbroek, ik kan ze niet weg gooien. Ik kan het niet. Ik heb de afgelopen jaren nogal overhoop gelegen met gewicht. Ik ben tijdens mijn zwangerschap 31 kilo aangekomen, en het jaar daarna was ik diezelfde 31 kilo weer kwijt. Maar ik had te vroeg gejubeld. Want door verschillende redenen ben ik een (uiterst) geheim aantal kilo's weer aangekomen. Iedere broek die ik toen niet meer paste heb ik nooit weg willen doen. Want ik was vastbesloten me niet neer te leggen bij dit gewicht. Dit geld overigens niet alleen voor spijkerbroeken, maar voor alle kleding. 

Gisteren heb ik gedaan wat ik zolang heb uitgesteld. Ik heb alle kleding dit niet meer paste uit de kast gehaald   op zolder bij de rest op de grote hoop gegooid. Alle kleding van mijn 3 jarige zoon Jayden, en van mijzelf wat wij in de afgelopen 3 jaar bezaten en niet meer pasten lag me daar even aan te staren. 3 volle boodschappen tassen en 2 vuilniszakken waren gevuld toen ik al Jayden's kleding opgevouwen en ingepakt had. En daarna moest ik eraan geloven. Gatver. Nu mijn kleding. 

Ik ga niet liegen. Ik heb tranen laten lopen. Ik had een broek vast die ik aanhad toen ik Henry voor het eerst zag.... Nee, ik moest tot mezelf door laten dringen dat ik waarschijnlijk NOOIT meer in die broek zal rond paraderen. Zomer jurkjes gingen door mijn handen. Rokjes waar ik echt van dacht: ''No way...'' 

Een wit bloesje, wat was ik blij toen ik dat bloesje kocht. Maar als ik nu naar dat zelfde bloesje krijg vraag ik me af hoe ik ooit al die knoopjes dicht heb kunnen krijgen, en nog steeds heb kunnen ademen. Ja, dat doet best pijn.
Maar de meeste pijn had ik van de spijkerbroeken. Iedere broek had voor mij betekenis. Wat ik niet zou geven om die broeken weer te kunnen passen. Maar dat zal niet gebeuren. Daar stond ik dan. Met tranen in mijn ogen en zweet op mijn voorhoofd keek ik naar mijn bureau wat helemaal vol stond met alle kleding die  ik niet meer paste.

Al deze kleding moet de deur uit. Uit mijn zicht, en uit mijn bezit. Het word tijd om deze kleding te geven aan mensen die ze wel passen. Want er zijn genoeg mensen die mijn geliefde spijkerbroeken heel goed kunnen gebruiken. Het zou egoistisch van me zijn om die hier maar stof te laten verzamelen vind ik. Dus daar gaan ze.  Op naar een nieuw achterwerk.

<3