De pedagogisch onverantwoorde knuffel

Mijn zoon van 3 kan niet slapen. Tranen met tuiten huilt hij. Hij is verdrietig.
In feite heeft hij geen reden om te huilen. Wij hebben vandaag alvast mijn 23ste verjaardag gevierd wat betekend: Nootjes, chipies, visite, spelen, taart en gezelligheid. Nou, misschien is het naar bed gaan achteraf gezien toch wel even een droevige gebeurtenis. Maar zijn uitleg van al dit verdriet:

"Mama, ik ben zo verdrietig want ik moet plassen''
"Mama, ik ben verdrietig want ik moet mijn neus snuiten''

''Mama, ik ben verdriehieeetihhhiggggg want mijn horloge moet nog af''
''Mama, ik ben echt heel verdrietig want mijn deken ligt niet goed''
Etc. Na geplast, gesnoten ont-klokt en ingestopt te zijn was het verdriet echt nog niet voorbij. Vreemd he?

Dit zijn van die momenten dat het niet uitmaakt wat je allemaal voor hem doet (licht aan of uit, alle 3 de beren aanwezig, slokje water), eigenlijk is er maar 1 ding wat hij wilt. Dat je vooral niet weg gaat.
Natuurlijk is het de bedoeling dat je duidelijk maakt dat het toch echt tijd is om te gaan slapen. Want het is natuurlijk al heel erg laat! Het laatste wat we willen is dat dit leid naar uren lange tirades iedere avond. Lekker bij hem gaan liggen moet je dus eigenlijk helemaal niet doen.

Ik geloof hier niet helemaal in. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat dit iedere avond gebeurt, maar er zijn 

avonden waarop ik vind dat we gewoon lekker een uitzondering mogen maken. Vandaag is het zo'n dag, vind ik.
Er was niets liever wat ik deed dan mijn kleine mensje in mijn armen houden en gewoon lekker knuffelen. Dus dat is precies wat ik deed. En daar zat ik dan. Met mijn ventje in mijn armen. Nog hevig na snikkend  na al dat verdriet, maar weer rustig. Ja, daar klopt mijn moeder hartje voor.
Hoe vreemd is dat. Hij is gewoon rustig en tevreden, alleen omdat ik er ben.

Ik vraag me wel 10 keer op een dag af of ik een goede moeder ben. Of goed genoeg op zijn minst. Maar deze momenten nemen al die onzekerheden in een klap weg. Want hij is gelukkig bij mij. Er is niemand anders op de wereld bij wie hij voor het slapen gaan nog even mee wilt knuffelen. Ik word er helemaal week van.. zucht.. Blijkbaar doe ik dan toch iets goed.

Dit is een van de mooiste momenten van mijn dag. Elke dag. Samen de dag doornemen met mijn 3 jarige zoon terwijl hij me heel stevig vasthoud. Knuffels krijg ik en kusjes. Een dikke kus, een voorzichtige kus en een klein kusje. Hij verteld me hoeveel hij van me houd en dat hij me lief vind.

Op deze momenten voel je waar je het allemaal voor doet. Onvoorwaardelijke liefde heb ik voor Jayden. Dus ook al hoort het niet, ik geef hem met alle liefde die (in mijn ogen wel) verantwoorde knuffel. In de hoop dat hij ook maar een klein beetje kan voelen, van wat ik op dat moment ook voel. En dat vind ik absoluut niet onverantwoord.

Mijn haat/liefde verhouding

Ik zal maar gelijk even met de deur in huis vallen. Ik heb een hele intense, maar extreem frustrerende haat liefde verhouding met: spijkerbroeken. 

Een beetje kledingkast heeft een spijkerbroek achter zijn deuren liggen. De ''jeans'' zijn al decennia onmisbaar voor elke vrouw. Zo heb ook ik al van kinds af aan spijkerbroeken in de kast. Ik heb nooit echt van rokken gehouden en een pantalon is leuk op zijn tijd maar er is niets liever wat ik in het dagelijks leven heb gedragen dan een ouderwetse spijkerbroek. 

 Ik ben geen mode guru of super stylist. Dat ik vorig jaar een aantal maanden in een kleding winkel heb gewerkt heeft weinig te maken met mijn gevoel voor mode denk ik. Als iemand me vraagt wat mijn maat is is mijn eerste reactie altijd: "uuhhh..'' ik kan er niets aan doen. Het is gewoon niet aan mij besteed denk ik.
Maar zelfs ik kon zonder stylist mezelf stoer, sexy of gewoon neutraal voelen, als ik maar een goede spijkerbroek om mijn kont had

Ik kon echt heel erg blij worden van een mooie spijkerbroek.

Maar ook heb ik gevloekt op de ouderwetse spijkerbroek. Ik heb nooit standaard maten gehad. Nee maatje 34, 36 of 38 voldeed gewoon niet. Want ook al was ik in mijn pubertijd broodje mager, ik heb al sinds ik me kan heugen een achterwerk. Een aanwezig achterwerk. Ik zal nooit vergeten dat de concierge van de middelbare school luidkeels brulde dat heel Ethiopië een maand te eten had met een kwart van mijn bil. Wat betekend dat als ik de broek eindelijk over mijn achterwerk gemanoeuvreerd kreeg, zat hij dus erg vaak LOS om de taille. Een broek vinden die past.. pff hel was het. Hel.
Een spijkerbroek zit lekker, als hij goed past dan. Maar ik denk dat iedereen het moment aan het eind van de dag kent, waar we blij zijn dat dat ding eindelijk uit kan.Of het moment dat we hem net uit de was halen. Hebben we niet allemaal met de rug op het bed gelegen, adem diep ingehouden, te rukken aan die verrekte knoop? Terwijl diezelfde broek na een dag lopen nog net niet van je reet schuift? 

Hoe dan ook. Ik kan nog zo gefrustreerd raken van een spijkerbroek, ik kan ze niet weg gooien. Ik kan het niet. Ik heb de afgelopen jaren nogal overhoop gelegen met gewicht. Ik ben tijdens mijn zwangerschap 31 kilo aangekomen, en het jaar daarna was ik diezelfde 31 kilo weer kwijt. Maar ik had te vroeg gejubeld. Want door verschillende redenen ben ik een (uiterst) geheim aantal kilo's weer aangekomen. Iedere broek die ik toen niet meer paste heb ik nooit weg willen doen. Want ik was vastbesloten me niet neer te leggen bij dit gewicht. Dit geld overigens niet alleen voor spijkerbroeken, maar voor alle kleding. 

Gisteren heb ik gedaan wat ik zolang heb uitgesteld. Ik heb alle kleding dit niet meer paste uit de kast gehaald   op zolder bij de rest op de grote hoop gegooid. Alle kleding van mijn 3 jarige zoon Jayden, en van mijzelf wat wij in de afgelopen 3 jaar bezaten en niet meer pasten lag me daar even aan te staren. 3 volle boodschappen tassen en 2 vuilniszakken waren gevuld toen ik al Jayden's kleding opgevouwen en ingepakt had. En daarna moest ik eraan geloven. Gatver. Nu mijn kleding. 

Ik ga niet liegen. Ik heb tranen laten lopen. Ik had een broek vast die ik aanhad toen ik Henry voor het eerst zag.... Nee, ik moest tot mezelf door laten dringen dat ik waarschijnlijk NOOIT meer in die broek zal rond paraderen. Zomer jurkjes gingen door mijn handen. Rokjes waar ik echt van dacht: ''No way...'' 

Een wit bloesje, wat was ik blij toen ik dat bloesje kocht. Maar als ik nu naar dat zelfde bloesje krijg vraag ik me af hoe ik ooit al die knoopjes dicht heb kunnen krijgen, en nog steeds heb kunnen ademen. Ja, dat doet best pijn.
Maar de meeste pijn had ik van de spijkerbroeken. Iedere broek had voor mij betekenis. Wat ik niet zou geven om die broeken weer te kunnen passen. Maar dat zal niet gebeuren. Daar stond ik dan. Met tranen in mijn ogen en zweet op mijn voorhoofd keek ik naar mijn bureau wat helemaal vol stond met alle kleding die  ik niet meer paste.

Al deze kleding moet de deur uit. Uit mijn zicht, en uit mijn bezit. Het word tijd om deze kleding te geven aan mensen die ze wel passen. Want er zijn genoeg mensen die mijn geliefde spijkerbroeken heel goed kunnen gebruiken. Het zou egoistisch van me zijn om die hier maar stof te laten verzamelen vind ik. Dus daar gaan ze.  Op naar een nieuw achterwerk.

<3

1 Januari 2012

Hallo Allemaal!

Voor sommige is dit de eerste blog die ze van mij lezen, voor anderen aanvulling op een lange reeks na een nog langere pauze. Heel lang heb ik niets geschreven om verschillende redenen maar 1 januari 2012 lijkt me een goed moment om weer van start te gaan. Traditie getrouw schrijf ik altijd een oud en nieuw stukje. Of ik deze nou publiceer of in bed op papier schrijf. Nee, elk jaar rond deze tijd blik ik terug, vat ik samen of tuur ik even naar wat misschien nog komen gaat.

Ook 2011 was een bewogen jaar voor mij. Net als de voorgaande jaren. Maar dit jaar was een apart jaar. Een jaar waar ik mezelf (en anderen trouwens ook) heel goed heb leren kennen. In positieve, maar ook zeker in negatieve zin. Ik ben iemand geworden die ik nooit dacht te kunnen zijn. Maar heb ook van mensen waar ik het niet van verwacht een kant gezien van wie ik nooit dacht dat ze die konden hebben.

Dit jaar stond in het teken van werk zoeken, vinden en weer verliezen. Overhoop liggen met de belastingdienst en met de kinderopvang. Door omstandigheden heb ik het grootste gedeelte van het jaar thuis gezeten. Niet omdat ik dat zo graag heb gewild, maar omdat het gewoon even niet anders kon.
Het was een hele ervaring. Dat is het nog steeds. Ik heb een hardwerkende vent, een uitdagende zoon van 3 en een hele ondeugende pup. Dus ook al heb ik geen werkgever, salaris of loonstrook aan het einde van de maand, ik heb geen dag vrij.
Iedere morgen als zijn wekker gaat, betekend dat ook voor mij eruit. Want een klein mannetje opvoeden kan niet in een halve dag. Nee, daar moeten wij mama's gewoon vroeg voor op. Er is geen tijd te verliezen! Zo ongelofelijk veel te doen en leren op zo'n dag.
Ik heb me zwaar verkeken op dat ''thuis-zitten''. Want hemel wat komt er toch een hoop bij kijken. En daarbij, financieel gezien zou het niet verkeerd zijn als ik wat extra kon verdienen.
Hoe dan ook, ik besef ondanks alles absoluut in wat voor een ''luxe-positie'' ik zit. Ik mag bij mijn zoon zijn. De hele dag, de hele week. Niets van zijn ontwikkeling hoef ik te missen. Ik kan er dag en nacht op toezien dat niemand hem kwaad kan doen.

Maar hemel, ik ben er ook achter gekomen hoe vele anderen hier tegen over staan. Meiden die met hulp van paps en mams hun HBOtje mochten halen en zo door konden stromen naar een ''waardige'' baan. En andere moeders die de kiddo's bij vader/moeder/ander familielid mogen brengen om lekker te gaan werken. Zij kunnen het toch immers ook? Wat is er dit jaar toch verschrikkelijk op mij, mijn gezin en onze leefsituatie neergekeken. Op mij nog het meest heb ik het vermoeden.
Ik woon sinds 2 jaar nu in Gouda. En de meeste mensen die mij hier hebben leren kennen hebben, zijn de mensen die zulke meningen opbouwen. Het zal wel gewoon luiheid zijn. Domheid zelfs. In mezelf protesteer ik ongelofelijk tegen deze commentaren, maar in praktijk laat ik het over het algemeen voor wat het is. Laat ze mij maar een fatsige, luie, domme doos vinden. Laat ze maar.
Ik heb geen papieren waar HBO of zelfs MBO staat. Nee, geen opleiding en geen respectabele baan. Ik draag geen bril als ik moet lezen of rijden en praat niet met moeilijke woorden. Ik ben de trotse drager van sportschoenen, en ga boodschappen doen in een trainingsbroek. Ja dames en heren. Volgens vele maakt dat mij dom. Ja.. echt. Prima.

Ik heb een groot gedeelte van het afgelopen jaar besteed aan me druk maken. Over onzinnige dingen. Over hoe mensen maar niet ophouden over me te roddelen en niemand het lef kon verzamelen om daadwerkelijk op me af te komen. Over hoe mijn ex een ongelofelijke lul is, en die van mijn moeder trouwens ook. Over hoe ik niet kan begrijpen hoe mensen soms met hun familie om kunnen gaan.
Nee, op heel veel vlakken was dit een verschrikkelijk klote jaar en het is heerlijk om dat af en toe gewoon even te kunnen zeggen.
Maar hoe slecht het ook was, zo goed is het ook weer geweest. Ik heb dit jaar geen sales team gerund, of wat voor team dan ook. Maar wel een poging mogen wagen een gezin te runnen. Mijn eigen man, eigen kind, eigen pup en ons huis. Heb even alle hoogte en diepte punten mogen beleven. Heb het opgroeien van mijn lieve zoon vanaf de eerste rij mogen bekijken. Ik heb veel fouten gemaakt, heel heel heeeeel erg veel fouten. Maar ik weet zeker dat er vast ook dingen zijn geweest die ik goed heb gedaan.

In feite is 2012 gewoon een reden voor een nieuwe kalender. Het is slechts een nieuwe datum.
Maar ik denk niet dat het kwaad kan om deze jaarwisseling ook te zien als een nieuw begin.
Dus dat is wat ik ga doen. Een nieuw begin.
Dit nieuwe begin wens ik iedereen toe. Ook diegene die mij dat misschien stiekem niet terugwensen.
Ook dit jaar knokken we weer voor een beter jaar dan het vorige. Met fantastische plannen in het vooruitzicht gaan we er weer voor!
En als dat niet lukt? Dan schrijf ik over een jaar waarschijnlijk weer over hoe ik het in 2013 gewoon weer opnieuw ga proberen. Net zolang tot het wel lukt =)

Happy New Year <3