Een beetje kledingkast heeft een spijkerbroek achter zijn deuren liggen. De ''jeans'' zijn al decennia onmisbaar voor elke vrouw. Zo heb ook ik al van kinds af aan spijkerbroeken in de kast. Ik heb nooit echt van rokken gehouden en een pantalon is leuk op zijn tijd maar er is niets liever wat ik in het dagelijks leven heb gedragen dan een ouderwetse spijkerbroek.
Ik ben geen mode guru of super stylist. Dat ik vorig jaar een aantal maanden in een kleding winkel heb gewerkt heeft weinig te maken met mijn gevoel voor mode denk ik. Als iemand me vraagt wat mijn maat is is mijn eerste reactie altijd: "uuhhh..'' ik kan er niets aan doen. Het is gewoon niet aan mij besteed denk ik.
Maar zelfs ik kon zonder stylist mezelf stoer, sexy of gewoon neutraal voelen, als ik maar een goede spijkerbroek om mijn kont had
Maar zelfs ik kon zonder stylist mezelf stoer, sexy of gewoon neutraal voelen, als ik maar een goede spijkerbroek om mijn kont had
Ik kon echt heel erg blij worden van een mooie spijkerbroek.
Maar ook heb ik gevloekt op de ouderwetse spijkerbroek. Ik heb nooit standaard maten gehad. Nee maatje 34, 36 of 38 voldeed gewoon niet. Want ook al was ik in mijn pubertijd broodje mager, ik heb al sinds ik me kan heugen een achterwerk. Een aanwezig achterwerk. Ik zal nooit vergeten dat de concierge van de middelbare school luidkeels brulde dat heel Ethiopië een maand te eten had met een kwart van mijn bil. Wat betekend dat als ik de broek eindelijk over mijn achterwerk gemanoeuvreerd kreeg, zat hij dus erg vaak LOS om de taille. Een broek vinden die past.. pff hel was het. Hel.
Een spijkerbroek zit lekker, als hij goed past dan. Maar ik denk dat iedereen het moment aan het eind van de dag kent, waar we blij zijn dat dat ding eindelijk uit kan.Of het moment dat we hem net uit de was halen. Hebben we niet allemaal met de rug op het bed gelegen, adem diep ingehouden, te rukken aan die verrekte knoop? Terwijl diezelfde broek na een dag lopen nog net niet van je reet schuift?
Maar ook heb ik gevloekt op de ouderwetse spijkerbroek. Ik heb nooit standaard maten gehad. Nee maatje 34, 36 of 38 voldeed gewoon niet. Want ook al was ik in mijn pubertijd broodje mager, ik heb al sinds ik me kan heugen een achterwerk. Een aanwezig achterwerk. Ik zal nooit vergeten dat de concierge van de middelbare school luidkeels brulde dat heel Ethiopië een maand te eten had met een kwart van mijn bil. Wat betekend dat als ik de broek eindelijk over mijn achterwerk gemanoeuvreerd kreeg, zat hij dus erg vaak LOS om de taille. Een broek vinden die past.. pff hel was het. Hel.
Een spijkerbroek zit lekker, als hij goed past dan. Maar ik denk dat iedereen het moment aan het eind van de dag kent, waar we blij zijn dat dat ding eindelijk uit kan.Of het moment dat we hem net uit de was halen. Hebben we niet allemaal met de rug op het bed gelegen, adem diep ingehouden, te rukken aan die verrekte knoop? Terwijl diezelfde broek na een dag lopen nog net niet van je reet schuift?
Hoe dan ook. Ik kan nog zo gefrustreerd raken van een spijkerbroek, ik kan ze niet weg gooien. Ik kan het niet. Ik heb de afgelopen jaren nogal overhoop gelegen met gewicht. Ik ben tijdens mijn zwangerschap 31 kilo aangekomen, en het jaar daarna was ik diezelfde 31 kilo weer kwijt. Maar ik had te vroeg gejubeld. Want door verschillende redenen ben ik een (uiterst) geheim aantal kilo's weer aangekomen. Iedere broek die ik toen niet meer paste heb ik nooit weg willen doen. Want ik was vastbesloten me niet neer te leggen bij dit gewicht. Dit geld overigens niet alleen voor spijkerbroeken, maar voor alle kleding.
Gisteren heb ik gedaan wat ik zolang heb uitgesteld. Ik heb alle kleding dit niet meer paste uit de kast gehaald op zolder bij de rest op de grote hoop gegooid. Alle kleding van mijn 3 jarige zoon Jayden, en van mijzelf wat wij in de afgelopen 3 jaar bezaten en niet meer pasten lag me daar even aan te staren. 3 volle boodschappen tassen en 2 vuilniszakken waren gevuld toen ik al Jayden's kleding opgevouwen en ingepakt had. En daarna moest ik eraan geloven. Gatver. Nu mijn kleding.
Ik ga niet liegen. Ik heb tranen laten lopen. Ik had een broek vast die ik aanhad toen ik Henry voor het eerst zag.... Nee, ik moest tot mezelf door laten dringen dat ik waarschijnlijk NOOIT meer in die broek zal rond paraderen. Zomer jurkjes gingen door mijn handen. Rokjes waar ik echt van dacht: ''No way...''
Een wit bloesje, wat was ik blij toen ik dat bloesje kocht. Maar als ik nu naar dat zelfde bloesje krijg vraag ik me af hoe ik ooit al die knoopjes dicht heb kunnen krijgen, en nog steeds heb kunnen ademen. Ja, dat doet best pijn.
Maar de meeste pijn had ik van de spijkerbroeken. Iedere broek had voor mij betekenis. Wat ik niet zou geven om die broeken weer te kunnen passen. Maar dat zal niet gebeuren. Daar stond ik dan. Met tranen in mijn ogen en zweet op mijn voorhoofd keek ik naar mijn bureau wat helemaal vol stond met alle kleding die ik niet meer paste.
Al deze kleding moet de deur uit. Uit mijn zicht, en uit mijn bezit. Het word tijd om deze kleding te geven aan mensen die ze wel passen. Want er zijn genoeg mensen die mijn geliefde spijkerbroeken heel goed kunnen gebruiken. Het zou egoistisch van me zijn om die hier maar stof te laten verzamelen vind ik. Dus daar gaan ze. Op naar een nieuw achterwerk.
Maar de meeste pijn had ik van de spijkerbroeken. Iedere broek had voor mij betekenis. Wat ik niet zou geven om die broeken weer te kunnen passen. Maar dat zal niet gebeuren. Daar stond ik dan. Met tranen in mijn ogen en zweet op mijn voorhoofd keek ik naar mijn bureau wat helemaal vol stond met alle kleding die ik niet meer paste.
Al deze kleding moet de deur uit. Uit mijn zicht, en uit mijn bezit. Het word tijd om deze kleding te geven aan mensen die ze wel passen. Want er zijn genoeg mensen die mijn geliefde spijkerbroeken heel goed kunnen gebruiken. Het zou egoistisch van me zijn om die hier maar stof te laten verzamelen vind ik. Dus daar gaan ze. Op naar een nieuw achterwerk.
<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten