In feite heeft hij geen reden om te huilen. Wij hebben vandaag alvast mijn 23ste verjaardag gevierd wat betekend: Nootjes, chipies, visite, spelen, taart en gezelligheid. Nou, misschien is het naar bed gaan achteraf gezien toch wel even een droevige gebeurtenis. Maar zijn uitleg van al dit verdriet:
"Mama, ik ben zo verdrietig want ik moet plassen''
"Mama, ik ben verdrietig want ik moet mijn neus snuiten''
"Mama, ik ben verdrietig want ik moet mijn neus snuiten''
''Mama, ik ben verdriehieeetihhhiggggg want mijn horloge moet nog af''
''Mama, ik ben echt heel verdrietig want mijn deken ligt niet goed''
Etc. Na geplast, gesnoten ont-klokt en ingestopt te zijn was het verdriet echt nog niet voorbij. Vreemd he?
''Mama, ik ben echt heel verdrietig want mijn deken ligt niet goed''
Etc. Na geplast, gesnoten ont-klokt en ingestopt te zijn was het verdriet echt nog niet voorbij. Vreemd he?
Dit zijn van die momenten dat het niet uitmaakt wat je allemaal voor hem doet (licht aan of uit, alle 3 de beren aanwezig, slokje water), eigenlijk is er maar 1 ding wat hij wilt. Dat je vooral niet weg gaat.
Natuurlijk is het de bedoeling dat je duidelijk maakt dat het toch echt tijd is om te gaan slapen. Want het is natuurlijk al heel erg laat! Het laatste wat we willen is dat dit leid naar uren lange tirades iedere avond. Lekker bij hem gaan liggen moet je dus eigenlijk helemaal niet doen.
Natuurlijk is het de bedoeling dat je duidelijk maakt dat het toch echt tijd is om te gaan slapen. Want het is natuurlijk al heel erg laat! Het laatste wat we willen is dat dit leid naar uren lange tirades iedere avond. Lekker bij hem gaan liggen moet je dus eigenlijk helemaal niet doen.
Ik geloof hier niet helemaal in. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat dit iedere avond gebeurt, maar er zijn
avonden waarop ik vind dat we gewoon lekker een uitzondering mogen maken. Vandaag is het zo'n dag, vind ik.
Er was niets liever wat ik deed dan mijn kleine mensje in mijn armen houden en gewoon lekker knuffelen. Dus dat is precies wat ik deed. En daar zat ik dan. Met mijn ventje in mijn armen. Nog hevig na snikkend na al dat verdriet, maar weer rustig. Ja, daar klopt mijn moeder hartje voor.
Hoe vreemd is dat. Hij is gewoon rustig en tevreden, alleen omdat ik er ben.
Ik vraag me wel 10 keer op een dag af of ik een goede moeder ben. Of goed genoeg op zijn minst. Maar deze momenten nemen al die onzekerheden in een klap weg. Want hij is gelukkig bij mij. Er is niemand anders op de wereld bij wie hij voor het slapen gaan nog even mee wilt knuffelen. Ik word er helemaal week van.. zucht.. Blijkbaar doe ik dan toch iets goed.
Er was niets liever wat ik deed dan mijn kleine mensje in mijn armen houden en gewoon lekker knuffelen. Dus dat is precies wat ik deed. En daar zat ik dan. Met mijn ventje in mijn armen. Nog hevig na snikkend na al dat verdriet, maar weer rustig. Ja, daar klopt mijn moeder hartje voor.
Hoe vreemd is dat. Hij is gewoon rustig en tevreden, alleen omdat ik er ben.
Ik vraag me wel 10 keer op een dag af of ik een goede moeder ben. Of goed genoeg op zijn minst. Maar deze momenten nemen al die onzekerheden in een klap weg. Want hij is gelukkig bij mij. Er is niemand anders op de wereld bij wie hij voor het slapen gaan nog even mee wilt knuffelen. Ik word er helemaal week van.. zucht.. Blijkbaar doe ik dan toch iets goed.
Dit is een van de mooiste momenten van mijn dag. Elke dag. Samen de dag doornemen met mijn 3 jarige zoon terwijl hij me heel stevig vasthoud. Knuffels krijg ik en kusjes. Een dikke kus, een voorzichtige kus en een klein kusje. Hij verteld me hoeveel hij van me houd en dat hij me lief vind.
Op deze momenten voel je waar je het allemaal voor doet. Onvoorwaardelijke liefde heb ik voor Jayden. Dus ook al hoort het niet, ik geef hem met alle liefde die (in mijn ogen wel) verantwoorde knuffel. In de hoop dat hij ook maar een klein beetje kan voelen, van wat ik op dat moment ook voel. En dat vind ik absoluut niet onverantwoord.
Op deze momenten voel je waar je het allemaal voor doet. Onvoorwaardelijke liefde heb ik voor Jayden. Dus ook al hoort het niet, ik geef hem met alle liefde die (in mijn ogen wel) verantwoorde knuffel. In de hoop dat hij ook maar een klein beetje kan voelen, van wat ik op dat moment ook voel. En dat vind ik absoluut niet onverantwoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten